«Έφυγε» ο ηθοποιός Γιώργος Φούντας

Στα 86 του, έφυγε από τη ζωή, ο ηθοποιός Γιώργος Φούντας. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε νοσοκομείο των Αθηνών, χτυπημένος χρόνια από Αλτσχαϊμερ, έχοντας στο πλευρό του την σύντροφο της ζωής του, χορεύτρια, Χρυσούλα Ζώκα και τον γιο του Πάνο.
Γεννήθηκε το 1924 ,στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας, στην Φωκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Έκανε την παρθενική του εμφάνιση στον κινηματογράφο το 1944 στην ταινία «Χειροκροτήματα» του Γ. Τζαβέλα και σχεδόν μια δεκαετία αργότερα ενσάρκωσε τον ρόλο του Μίλτου στην «Στέλλα» του Μ. Κακογιάννη. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο στο έργο «Νυφιάτικο Τραγούδι».
Επίσης, έπαιξε σε μερικές από τις ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφους όπως η «Μαγική Πόλη» του Ν. Κούνδουρου και τα «Κόκκινα Φανάρια» του Β. Γεωργιάδη, καθώς και στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν.
Στην τηλεόραση έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1975 συμμετέχοντας στη μεταφορά στη μικρή οθόνη του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ν. Καζαντζάκη.
Βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τις χρονιές 1966 και 1967 για την ερμηνεία του στις ταινίες Με την Λάμψη στα Μάτια και Πυρετός στην Άσφαλτο.
Έμεινε ιδιαίτερα γνωστή στον κόσμο η τελευταία σκηνή από την ταινία Στέλλα με την Μελίνα Μερκούρη όταν εκφωνούσε την περίφημη ατάκα: «Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι».
Η κηδεία του θα γίνει την προσεχή Τρίτη, στις 11.00 π.μ από το Α΄Νεκροταφείο της Αθήνας.

Ταινίες που έπαιξε ο Γιώργος Φούντας:
Λεβέντες της Θάλασσας (1997)
Μολυσμένα ύδατα (1987)
Το κορίτσι της Μάνης (1986)
17 Σφαίρες για έναν Άγγελο (1981)
Έξοδος Κινδύνου (1980)
Ο μεγάλος Ένοχος (1970)
Η Λεωφόρος της Προδοσίας (1969)
Ο Αντάρτης του Βάλτου (1969)
Ο Πρόσφυγας (1969)
Πολύ αργά για Δάκρυα (1968)
Πυρετός στην Άσφαλτο (1967)
Τρούμπα `67 (1967)
Με τη Λάμψη στα Μάτια (1966)
Ο Ψαρόγιαννος (1966)
Οι Στιγματισμένοι (1966)
Επαναστάτης (1965)
Αλέξης Ζορμπάς (1964)
Ανεμοστρόβιλος (1964)
Κραυγή (1964)
Ο Κράχτης (1964)
Το Κορίτσι της Κυριακής (1964)
Αμέρικα Αμέρικα (1963)
Ζήλεια (1963)
Κάθαρμα (1963)
Πολιορκία (1963)
Τα κόκκινα Φανάρια (1963)
Η μεγάλη Θυσία (1962)
Προδομένη Αγάπη (1962)
Η Κατάρα της Μάνας (1961)
Αν ήξερες Παιδί μου (1960)
Αντίο Ζωή (1960)
Η Αυγή του Θριάμβου (1960)
Λύτρωσέ με Αγάπη μου (1960)
Πόθοι στα Στάχυα (1960)
Ποτέ την Κυριακή (1960)
Η Ζαβολιάρα (1959)
Γαλήνη (1958)
Γερακίνα (1958)
Η Λίμνη των Πόθων (1958)
Μόνο για μια Νύχτα (1958)
Άσσοι του Γηπέδου (1956)
Το Κορίτσι με τα Μαύρα (1956)
Μαγική πόλη (1955)
Στέλλα (1955)
Ανοιχτή Θάλασσα (1954)
Γυναίκες δίχως Άντρες (1954)
Ο Άνεμος του Μίσους (1954)
Το Κορίτσι της Γειτονιάς (1954)
Η μαύρη Γη (1952)
Νεκρή Πολιτεία (1951)
Καταδρομή στο Αιγαίον (1946)
Χειροκροτήματα (1944)
Τηλεόραση
Γόβα στιλέτο (1993)
Κούρσα του θανάτου (1982)
Έξοδος κινδύνου (1978)
Γαλήνη (1976)
Κατοχή (1973)
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975)
Στον αργαλειό του φεγγαριού (1985)
Πηγή: Nooz.gr

Αποκαλύφτηκε το μυστικό της γάτας

Για πρώτη φορά οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκαλύψουν τον πολύπλοκο φυσικό μηχανισμό που κρύβεται πίσω από την ικανότητα της γάτας να ρουφάει με τόση μαεστρία με τη γλώσσα της το γάλα ή το νερό, χωρίς να λερώνεται ή να μουσκεύεται.
Το φαινόμενο αυτό πάντα γοήτευε τους ανθρώπους, ειδικούς και μη, αλλά παρέμενε μυστηριώδες ως τώρα, γιατί τα γυμνά μάτια μας δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τι ακριβώς κάνει μια γάτα με ένα υγρό. Η νέα ανακάλυψη όμως ρίχνει φως στη "φυσική του ρουφήγματος" της γάτας.
Οι ερευνητές των πανεπιστημίων ΜΙΤ, Πρίνστον και Βιρτζίνια των ΗΠΑ, υπό τον βιοφυσικό Ρόμαν Στόκερ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τα πρακτορεία Ρόιτερ και Γαλλικό, το BBC, τη "Γκάρντιαν" και τους "Τάιμς της Νέας Υόρκης", χρησιμοποίησαν βιντεοκάμερα υψηλής ταχύτητας και διαπίστωσαν ότι η γάτα, χωρίς να το κάνει συνειδητά φυσικά, καθώς ρουφάει ένα υγρό, δημιουργεί μια ισορροπία ανάμεσα στη βαρύτητα και στην αδράνεια, με συνέπεια να δημιουργεί ένα είδος αντίστροφου "καταρράκτη", που ανυψώνει σε συνεχή ροή το υγρό προς το στόμα της, μόλις αυτή χώσει τη γλώσσα της μέσα σε ένα μπολ.
Όπως αποκαλύπτεται τώρα, αντίθετα με το σκύλο που χρησιμοποιεί τη λυγισμένη γλώσσα του ως "σπάτουλα" και καταφέρνει να μουσκεύει συνεχώς το σαγόνι του (ή να χύνει τα υγρά στο πάτωμα…), η γλώσσα της γάτας δεν βουτάει βαθιά μέσα στο υγρό σχηματίζοντας καμπύλη, για να δημιουργήσει ένα είδος "κουτάλας", αλλά αντίθετα ανεβοκατεβαίνει αστραπιαία πάνω-κάτω, ακουμπώντας μόνο την επιφάνεια του υγρού.
Πετυχαίνει έτσι να δημιουργήσει μια σχεδόν κάθετη στήλη υγρού ανάμεσα στην άκρη της γλώσσας της και στην υγρή επιφάνεια, με αποτέλεσμα το υγρό να ανυψώνεται ακριβώς προς το στόμα της και το σαγόνι της να μένει στεγνό.
Η στήλη του υγρού δημιουργείται από την ταυτόχρονη επίδραση των δύο δυνάμεων της φύσης, της βαρύτητας που ωθεί το υγρό προς το μπολ, και της αδράνειας που ωθεί το υγρό προς τη γλώσσα και το στόμα της. Η γάτα γνωρίζει ενστικτωδώς πόσο γρήγορα πρέπει να κινεί τη γλώσσα της πάνω-κάτω στο υγρό, ώστε να ισορροπεί τις δύο αυτές δυνάμεις, και πότε ακριβώς πρέπει να κλείσει το στόμα της για να ρουφήξει το υγρό που ανεβαίνει. Αν το κλείσει ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιο αργά, τότε η βαρύτητα θα υπερισχύσει και η στήλη υγρού θα σπάσει, με συνέπεια το υγρό να ξαναπέσει στο μπολ.
Οι γάτες κάνουν τέσσερα ρουφήγματα ανά δευτερόλεπτο κατά μέσο όρο και κάθε ρούφηγμα ανεβάζει στο στόμα τους περίπου ένα χιλιοστόλιτρο υγρού, σύμφωνα με τους ερευνητές. "Οι γάτες είναι εξυπνότερες από ό,τι πολλοί άνθρωποι νομίζουν, τουλάχιστον όσον αφορά την υδροδυναμική", δήλωσε ο ερευνητής Τζέφρι Αρίστοφ του πανεπιστημίου Πρίνστον.
Η ανακάλυψη, πέρα από τη σημασία της για τη βιολογία, μπορεί να έχει αντίκτυπο στη ρομποτική κίνηση των υγρών. Ήδη οι ερευνητές έφτιαξαν ένα μηχανικό μοντέλο γλώσσας, που ανεβοκατεβαίνει σε ένα μπολ και μιμείται το ρούφηγμα της γάτας.
Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/science.1195421
Πηγή: Nooz.gr

Θεραπεύουν την τύφλωση με νέο τσιπ

Ένα τσιπ που περιλαμβάνει 1.500 φωτοευαίσθητα στοιχεία μπορεί να αντικαταστήσει κατεστραμμένα κύτταρα στο μάτι, δίνοντας διακριτικό φως στους τυφλούς.
Η ανακάλυψη έγινε από γερμανούς επιστήμονες η οποίοι εμφύτευσαν το τσιπ στον αμφιβληστροειδή τυφλών και αυτοί κατάφεραν να διακρίνουν σχήματα και αντικείμενα γύρω τους.
H ανακάλυψη έγινε από τον Έμπερχαρτ Τσρένερ, πρόεδρο του Οφθαλμιατρείου στο Πανεπιστήμιο του Τούμπιγκεν, στη Γερμανία.
Συγκεκριμένα, το τσιπ δίνει φως σε όσους υποφέρουν από την κληρονομική γενετική νόσο των οφθαλμών που ονομάζεται μελαγχρωματική αμφιβληστροειδοπάθεια και προκαλεί τύφλωση.
Στο πλαίσιο της εφαρμογής του τσιπ σε ασθενείς, οι γιατροί το τοποθέτησαν κάτω από τον αμφιβληστροειδή, αντικαθιστώντας με αυτόν τον τρόπο τους κατεστραμμένους κυτταρικούς φωτο-υποδοχείς.
Το τσιπ επιτρέπει την είσοδο του φωτός και ακολούθως το μάτι χρησιμοποιεί τις φυσικές λειτουργίες επεξεργασίας εικόνας που διαθέτει για να παράγει σταθερή οπτική εικόνα.
Πρόκειται για μία τετράγωνη συσκευή, η οποία έχει μήκος και πλάτος μόλις τριών χιλιοστών και πάχος ένα δέκατο του χιλιοστού.
Μια μικρή μπαταρία τοποθετείται πίσω από το αυτί και τροφοδοτεί μερεύμα το τσιπ, μέσω ενός μικρού καλωδίου που εμφυτεύεται και αυτό κάτω από το δέρμα.
Όπως είπε ο γερμανός επιστήμονας «η συσκευή επιτρέπει στους πάσχοντες να έχουν αρκετή όραση ώστε να αυτοεξυπηρετούνται στην καθημερινότητά τους, καθώς μπορούν πλέον να εντοπίζουν αντικείμενα σε ένα τραπέζι μπροστά τους, και να βαδίζουν σε ένα δωμάτιο χωρίς να σκοντάφτουν σε εμπόδια».
Μάλιστα, ο ένας εκ των έντεκα που τυφλών που συμμετείχαν στο πείραμα κατάφερε να διακρίνει επτά διαφορετικές αποχρώσεις του γκρι, να διαβάσει το όνομά του, καθώς επίσης να διακρίνει ανάμεσα σε ένα μαχαίρι, ένα κουτάλι και ένα πιρούνι.
Σε μερικούς πάντως πάσχοντες δεν εμφανίστηκε καμία βελτίωση καθώς η περίπτωσή τους κρίθηκε προχωρημένου σταδίου.
Οι ειδικοί εκτιμούν πως η συσκευή θα είναι ευρέως διαθέσιμη σε περίπου πέντε χρόνια.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of Royal Society B.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ